Dit werk is een kopie van The Sleeping Ariadne, een Romeinse Hadrianische kopie van een Hellenistisch beeldhouwwerk uit de Pergamene-school uit de 2e eeuw voor Christus. De Romeinse kopie wordt beschouwd als een van de meest gerenommeerde sculpturen uit de oudheid. De liggende figuur in een chiton die onder haar borsten is gebonden, ligt half, haf zit, haar uitgestrekte benen gekruist bij de kuiten, haar hoofd op haar linkerarm, haar rechter over haar hoofd geworpen.
Ze werd aanvankelijk geïdentificeerd als Cleopatra, vanwege de slangenarmband om de linkerbovenarm, die werd aangezien voor de adder waaraan ze stierf, kon een ondersteunend verhaal gemakkelijk worden overgebracht. Het werk werd vervolgens overgebracht van de oudheid naar de hoogrenaissance en later naar schilders en beeldhouwers; Michelangelo putte uit de wikkeling van de armen om het hoofd in zijn allegorieën Nacht en Dageraad.
Johann Joachim Winckelmann merkte op dat de slang eigenlijk een armband in de vorm van een slang voorstelde, en dat de slapende figuur geen reden had om Cleopatra te worden genoemd; ze was een slapende nimf, opperde hij, of een Venus. Ennio Quirino Visconti maakte de veilige identificatie als Ariadne, gebaseerd op soortgelijke motieven in gebeeldhouwde edelstenen en sarcofaagreliëfs.
Dit werk is een modernere bewerking van de Romeinse kopie, geselecteerd door Primaticcio om te worden gegoten voor gipskopieën en vervolgens in brons te gieten voor Frans I in het Chateau de Fontainebleau. Daarbij werd de houding enigszins aangepast en werden de ledematen van de slapende nimf voorzichtig verlengd, om beter aan te sluiten bij de Franse maniëristische canons van vrouwelijke schoonheid. Van het brons in Fontainebleau werden talloze kopieën en verkleiningen gemaakt.
