Giuliano de’ Medici

De Medici sculpturen vertegenwoordigen een duidelijk nieuw fysiek type, dat ook terug te vinden is in Michelangelo’s tekeningen uit deze periode. Het doel lijkt te zijn geweest om grote kracht uit te drukken in de meest ontspannen en elegante vorm. De figuren hebben kleine hoofden op massieve torso’s, gespierde, taps toelopende dijen en slanke enkels, een ideaal dat het duidelijkst tot uitdrukking komt in de figuur van Giuliano de’ Medici en die van de jeugd in een eigentijds werk, de Overwinning (Palazo Vecchio, Florence).
De alerte figuur van Giuliano wordt geassocieerd met de positieve en negatieve polen van Nacht en Dag, Lorenzo met de schaduwrijke allegorieën van de schemering. Michelangelo verklaarde dat de Capitani figuren geen portretten waren maar geïdealiseerde voorstellingen, begiftigd met de waardigheid en macht die de mannen hadden moeten hebben. Het contrast tussen de ‘melancholische’ Lorenzo en de ‘sanguine’ Giuliano is al lang opgemerkt, en Michelangelo lijkt er veel zorg aan te hebben besteed om het gezicht van Lorenzo in de schaduw te plaatsen. Als formele uitvinding is deze broedende aanwezigheid ongekend.
De Giuliano, waarin levendigheid wordt vermengd met kracht, blijft een van de meest originele beelden van de 16e eeuw.